عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ ع قَالَ: کَتَبَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ ع مِنْ کَرْبَلَاءَ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ مِنَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ وَ مَنْ قِبَلَهُ مِنْ بَنِی هَاشِمٍ أَمَّا بَعْدُ فَکَأَنَّ الدُّنْیَا لَمْ تَکُنْ وَ کَأنَّ الْآخِرَهَ لَمْ تَزَلْ وَ السَّلَامُ.
منبع: کامل الزیارات، النص، ص: ۷۵
از امام باقر(ع)-: امام حسین(ع) از کربلاء به محمّد بن على(ابن حنفیه) نوشت:
« به نام خداوند بخشنده مهربان. از حسین بن على به محمّد بن على و دیگر افراد بنى هاشم که نزد اویند.
امّا بعد، گویی که دنیا نبوده و گویی که آخرت همواره بوده و هست. و السّلام.»
منبع ترجمه: حکمت نامه امام حسین(ع)، ج۱، ص ۱۲۹