هَذَا وَ أَوْمَأَ بِیَدِهِ إِلَى الْحُسَیْنِ(ع) مَقْتُولٌ فِی عِصَابَهٍ مِنْ ذُرِّیَّتِکَ وَ أَهْلِ بَیْتِکَ وَ أَخْیَارٍ مِنْ أُمَّتِکَ بِضِفَّهِ الْفُرَاتِ بِأَرْضٍ یُقَالُ لَهَا کَرْبَلَاءُ مِنْ أَجْلِهَا یَکْثُرُ الْکَرْبُ وَ الْبَلَاءُ عَلَى أَعْدَائِکَ وَ أَعْدَاءِ ذُرِّیَّتِکَ فِی الْیَوْمِ الَّذِی لَا یَنْقَضِی کَرْبُهُ وَ لَا تَفْنَى حَسْرَتُهُ وَ هِیَ أَطْیَبُ بِقَاعِ الْأَرْضِ وَ أَعْظَمُهَا حُرْمَهً یُقْتَلُ فِیهَا سِبْطُکَ وَ أَهْلُهُ وَ أَنَّهَا مِنْ بَطْحَاءِ الْجَنَّه(کامل الزیارات، ص ۲۶۴)؛
رسول خدا در ضمن حدیثی طولانی میفرماید: جبرئیل فرمود: و این سبط شما (جبرئیل با دست اشاره به حضرت حسین علیه السّلام نمود) با جماعتى از فرزندان و اهل بیت شما و نیکانى از امّتت در کنار فرات واقع در سرزمینى که به آن «کربلا» مى گویند کشته مى شود.
کربلا را از این جهت کربلا گویند که حزن و بلاهائى که از دشمنان شما و دشمنان فرزندان شما در روزى که حزن و اندوهش تمام شدنى نبوده و حسرت آن زوال پذیر نیست به عمل مى آید بسیار و زیاد مى باشد.
این زمین پاکیزهترین اماکن واقع روى زمین بوده و احترامش از تمام بقاع بیشتر است، در آن سبط تو و اهل بیتش کشته مى شوند. کربلا از زمین هاى بهشت است(ترجمه جواد ذهنی، ص۸۰۷).