شعر های عاشورایی

هرگز نگذاشت تا ابد شب باشد او ماند، که در کنار زینب باشد سجّاد، که سجّاده به او دل می بست تدبیر خدا بود که در تب باشد  منیره هاشمی

سکوت آب را در هم شکستند به روی سینه ی دریا نشستند میان موج خون در قاب باران تمام سایه ها خنجر به دست اند شاعر: حسین سنگری

ای بــــــســـــتـــــه بر زیـــــــارت قـــــد تـــــو، قامت آب شــــــرمــــــنـــــده ی مـــــحـــــبــــت تـو تا قیامت، آب در ظــــــهــــــر عـــــشــــــــق، عکس تو لغزید در فرات شـــــد چــــشــــمه ی حماسه ز جوش شهامت، آب دســــتـــــت به مــــــوج، داغ حـــــبــاب طلب گذاشت اوج گــــــذشــــــت دیـــــد و کــــــمـــــال کــــرامت، آب بــــــــر دفـــــــتـــــــر زلالی شـــــــط، خـــــط لا کشید لــــــعـــــلی که خــــــورده بـــــود ز جــــام امامت، آب ...

تو مهر قبول کربلایی زینب زهرای بتول کربلایی زینب !ای وارث نهضت حسین بن علی در شام، رسول کربلایی زینب یوسف رحیمی

ذوالجناح آمـــــــد و، آیـــــیـــــنه ی زخـــم است تنـش هـــــــرچــــــه آیـــــیـــــنـــه به قـــــربان چنین آمــدنش این زبان بسته چه دیـــــده ســت که در ظــهر عطش چشمه در چشمه سرشک اســــت زبان سـخنـش؟! بـــــی ســـــوار از ســـــــفر کــــرب وبــــلا آمـده است مـــــثـــــل بـــــاغـــــــی که به تـــــاراج رود یــاسمنش وای، ای وای به خـــــونـــــی که حــــنایی شده است جــــابـــه جای بدنش، یال شکن ...

به دندانت کشم از خوش خیالی ببین ای مشک این آشفته حالی اگر چه دستهایم از تن افتاد نمی خواهم بیایم دست خالی شاعر: محمد حسین انصاری نژاد

ای کاش فراغتی فراهم می شد از وسعت دردهای تو کم می شد این بار مصیبتی که بر شانه توست ایوب اگر داشت قدش خم می شد میلاد عرفانپور

من از تو شرم دارم دست خود را تو دادی هم دل و هم دست خود را علم از دست تو افتاد اما علم کردی به عالم دستِ خود را شاعر: سید حبیب نظاری

آخـــــــر ای مـــــــردم، ما هـــــــم عـــتباتی داریم کـــــــربـــــلایــــــی داریـــــــم، آب فــــراتــی داریم مـــــــا پــــر از بوی خـوش سیب، پر از چاووشیم وز چــــــــمــــــــــن های مــــجــاور نفحاتی داریم داغ هفتاد و دو گـــــل تــــشــــنگی از ماست اگر دســــــت و رو در تــــپـــــش رشــــته قناتی داریم آن ســـــبــــــک بـــــار تــــرانـــیم که برمحمل موج ســـــــاحــــــل امــــــنــــی و کشتی نجاتی داریم در تـــــمـــــاشـــــای جـــــمال ...

نخل‌های علقمه گواهند که آب، قطره قطره از لابه لای انگشتانت فروچکید؛ چون اشکی که از گونه‌هایت جاری بود. با ما بگو راز آن لحظات شگرف را! با ما بگو زمزمه‌ای را که بر آب خواندی! کدامین مرثیه بود که آیینه‌وار، عاشقانگی‌های تو را سرود؟ آهسته آمد به بالا، دستی که دریاترین بود تصویر نابی که دیدند، مردم ز دریا، ...