شعر های عاشورایی

قربان کربلا، که غمش فرق می کند بزم عزای محترمش فرق می کند از همرهان قافله نینوا بپرس این نی، نوای زیر و بمش فرق می کند شش گوشه است کعبه آزادگی و عشق سعی و صفای هر قدمش فرق می کند اجر هزار عمره و حج، در طواف اوست این قبله وفا حرمش فرق می کند با چشم دل ...

 درها همه بسته بود در قحطی مرد فریاد نشسته بود در قحطی مرد یک زن، شب کوچه های بن بست غریب مردانه شکسته بود در قحطی مرد دکتر محمد رضا سنگری

به خون باید کشیدن زندگی را به دوش آسمان شرمندگی را دو دست و چشم هایش داد، آن وقت به جا آورد رسم بندگی را شاعر: حسین سنگری

ای روح پرستش خدایی سجّاد مفهوم کمال پارسایی سجّاد از باغ صحیفه ات نسیم ملکوت آورد شمیم کربلایی سجّاد  عباس خوش عمل کاشانی

زرد و کبود و سرخ شد اما هنوز هم دارد عزای دیدن بابا هنوز هم تا تاول دوباره ای از راه می رسد با گریه آه می کشد آن را هنوز هم آهسته بغض می کند و خیس می شود … … زخم کبود گونه اش : « آیا هنوز هم مهمان چوبدستی شهر جسارتی؟ من مانده ام به حسرت ...

به آبت خصم برده رشک ای مشک مبادا که بریزی اشک ای مشک مرا در تشنگی بگذار امّا بمان تا خیمه ها، ای مشک ای مشک شاعر: جواد محمد زمانی

اسطوره ی صبر و استقامت، زینب مفهوم تقدّس و کرامت، زینب -با یاری عدل تا معاد احیا کرد توحید و نبّوت و امامت، زینب  عباس خوش عمل

لبی لرزان و چشمی مانده بر در امیدی خسته و بی بال و بی پر کبوتر های کوچک بر گلوشان به جای آب آمد زخم خنجر شاعر: حجت الله بخشوده

روشن گرست ناله ی پشت شرارها چون آفتاب، در همه ی روزگارها روشن ترست از همه ی روزها شبش شب دیدنی ست جلوه ی شب زنده دارها خاک رهش بلند که شد “تربت”ش کنید فرقی نمی کنند تراب نگارها این ست معجزش که دمی معجزه نکرد از هیچ خلق سر نزد این گونه کارها این شانه را به هیچ نبی ...

من خاکی را می‌شناسم که آن را برای تبرک می‌برند و بر چشم‌هایشان می‌گذارند؛ بعضی خاک‌ها را می‌توان خورد! من خاکی را می شناسم که دانه- دانه با آدم، دوست می‌شود و سلام هیچ دستی را بی‌پاسخ نمی‌گذارد؛ خاکی که همه شهیدان گم‌نام را می‌شناسد و سنگ صبور مادران شاهد است. من خاکی را می شناسم که بوی خون می‌دهد؛ ...