دوبیتی

دو دست مهربــــان آن سپــــیدار کنــــــار رود افتـــــادنـــد انگــــــار غم آن دســت‌ها را منتشــــر کن دوبیتی،‌ دست روی دست مگذار! سیدحبیب نظاری

گرفتم از شـقــایـــق‌ها ردت را نشــان منــزلـت را، مقصدت را به دل دارم امید آن که یک روز ببوسم گوشه های مرقدت را ایرج قنبری

به روی نیـزه ذکـر یا حـبیــب است هــوا آکنــده‌ی اَمـن یجـیـــب است نـه تنـها کــودکـان تـــو، خــدا هــم پس از مرگ غریب ‌تو، غــریب است کریم رجب زاده

چو مـاه نو بـه نـی در مـعبــر گــل قرائــت کــــرد قــرآن، رهـبــر گــل چو غنچه لب گشود از بهر تفسیر درون مـحمــل غــم، خـواهــر گــل احد ده بزرگی

غروب است و دل خورشید خون است زمیــن از داغ لـاله، لــالــه گـــون است گره خوردســـت دستـــی کـــودکــانـه بــه پـــــای مـــرکبی که واژگون است نجمه‌فصیحی پور

چــــــو “ثاراله” ســـــوی کرببلا شد لبانش قـــاری (قالوا بــــــلی) شد ز چــــــشم نیزه خون بارید، وقتی سر آن نـــــــــازنین از تن جدا شد رضا اسماعیلی

پـــــیــــــام روز عـــــاشــورا نماز است که در هر رکعتش صد راز و رمز است حسین بن علی درســــی به ما داد که از هر گونه شرحی بی نیاز است عباس عبادی

تــــــو شــــور عاشقی در سر نداری بـــــه دل غــــــیـــــر از غم دلبر نداری دلا خـــــورشـــــید را بــــر نیزه  کردند تــــــو صـــــبــــح عشق را باور نداری! محمود سنجری

شــــقــــایق داغ را تــــفســـیر می کرد کـــــتـــــاب دل ز خــــــون تقریر می کرد به پــــیــــش چشم زیــــنب گرگ کوفی غـــــزال خـــــســــــته را  زنجیر می کرد احد ده بزرگی

مراد عاشقان شد کوی عباس(ع) بود خورشید تابان روی عبـاس(ع) قمر رخشید و ایــزد آفــرین گفت: علی زد بوسه بر بازوی عباس(ع) یار محمد خدنگی