[الأمالی للصدوق] الطَّالَقَانِیُّ عَنْ أَحْمَدَ الْهَمْدَانِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِیهِ قَالَ قَالَ الرِّضَا ع مَنْ تَذَکَّرَ مُصَابَنَا وَ بَکَى لِمَا ارْتُکِبَ مِنَّا کَانَ مَعَنَا فِی دَرَجَتِنَا یَوْمَ الْقِیَامَهِ وَ مَنْ ذُکِّرَ بِمُصَابِنَا فَبَکَى وَ أَبْکَى لَمْ تَبْکِ عَیْنُهُ یَوْمَ تَبْکِی الْعُیُونُ وَ مَنْ جَلَسَ مَجْلِساً یُحْیَا فِیهِ أَمْرُنَا لَمْ یَمُتْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَمُوتُ الْقُلُوبُ
بحارالأنوار ج ۴۴ ص ۲۷۸
کسی که مصیبتهایی را که بر ما وارد شده به یاد آورد و بر آن گریه کند در قیامت همراه ما خواهد بود . کسی که به یاد مصایب ما گریه کند و دیگران را بگریاند چشمان او روزی که همهی چشمها گریانند، گریان نخواهد بود و کسی که در جلسهای بنشیند که در آن جلسه امر ما احیا و برپا داشته میشود دل او در روزی که دلها میمیرد زنده میشود و نمیمیرد.