وَ رَوَى بِشْرُ بْنُ غَالِبٍ الْأَسَدِیُّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ ع مَنْ قَرَأَ آیَهً مِنْ کِتَابِ اللَّهِ فِی صَلَاتِهِ قَائِماً یُکْتَبُ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ مِائَهُ حَسَنَهٍ فَإِنْ قَرَأَهَا فِی غَیْرِ صَلَاهٍ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ عَشْراً فَإِنِ اسْتَمَعَ الْقُرْآنَ کَانَ لَهُ بِکُلِّ حَرْفٍ حَسَنَهٌ وَ إِنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ لَیْلًا صَلَّتْ عَلَیْهِ الْمَلَائِکَهُ حَتَّى یُصْبِحَ وَ إِنْ خَتَمَهُ نَهَاراً صَلَّتْ عَلَیْهِ الْحَفَظَهُ حَتَّى یُمْسِیَ وَ کَانَتْ لَهُ دَعْوَهٌ مُسْتَجَابَهٌ وَ کَانَ خَیْراً لَهُ مِمَّا بَیْنَ السَّمَاءِ وَ الْأَرْضِ قُلْتُ هَذَا لِمَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ فَمَنْ لَمْ یَقْرَأْهُ قَالَ یَا أَخَا بَنِی أَسَدٍ إِنَّ اللَّهَ جَوَادٌ مَاجِدٌ کَرِیمٌ إِذَا قَرَأَ مَا مَعَهُ أَعْطَاهُ اللَّهُ ذَلِکَ[۱].
بشر بن غالب اسدى از امام حسین بن على علیه السّلام نقل مىکند که فرمود:هر کس ایستاده در نماز خود، یک آیه از کتاب خدا را بخواند، در برابر هر حرفى (پاداش) صد کار نیک برایش نوشته مىشود. و اگر آن را در غیر نماز بخواند، خدا در برابر هر حرفى، (اجر) ده کار نیک براى او مىنویسد. پس اگر (خاموش باشد و با توجّه) گوش به قرآن بسپارد، در برابر هر حرفى (پاداش) یک حسنه دارد و اگر قرآن را در شب به پایان رساند، فرشتگان خدا تا هنگام صبح براى او طلب رحمت کنند و اگر آن را در روز تمام کند، ملائکه نگهبان تا شب بر او درود مىفرستند و چنین کسى (نزد خدا) «یک دعاى مستجاب دارد»، و این ختم قرآن براى او از آنچه میان آسمان و زمین است بهتر خواهد بود»
(بشر مىگوید:) عرض کردم: این پاداش کسى است که همه قرآن را بخواند، امّا کسى که همه را نمىخواند چگونه است؟
حضرت فرمود: «اى برادر اسدى! همانا خدا بخشنده، با عظمت و بزرگوار است، هرگاه کسى هر چه از قرآن را که مىتواند، بخواند، خدا همان پاداش را به او عطا مىکند»
[۱] . مجلسى، محمد باقر، بحار الأنوار (ط – بیروت)، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، چاپ: دوم، ۱۴۰۳ ق، ج۸۹، ص ۲۰۱٫