وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
عبدالله بن فضل هاشمی گوید به امام جعفر صادق(ع) گفتم: ای پسر رسول خدا چگونه است که روز عاشورا روز مصیبت و غم و حزن و گریه است و دیگر روزها همانند روز وفات رسول خدا(ص)، روز شهادت فاطمه(س) و روزی که امیرالمؤمنین(ع) در آن به شهادت رسید، روز مصیبت نیستند؟ امام صادق(ع) فرمود: همانا مصیبت روز حسین(ع) از مصیبت تمام این ایام بزرگ‌تر است و آن به این دلیل است که اصحاب کساء که گرامی‌ترین و پاک‌ترین خلق نزد خدای عزوجل بودند، ۵ نفر بودند. پس زمانی که رسول خدا(ص) وفات یافت، امیرالمؤمنین(ع)، فاطمه(س)، حسن(ع) و حسین(ع) در میان مردم باقی بودند و موجب تسلی خاطر مردم بودند. زمانی که فاطمه(س) وفات یافت، امیرالمؤمنین، حسن و حسین بودند تا مردم به وسیله‌ی آن‌ها تسلای خاطر بیابند، وقتی امیرالمؤمنین علی(ع) به شهادت رسید، در حسن(ع) و حسین(ع) برای مردم تسلای خاطر بود و هنگامی که امام حسن(ع) به شهادت رسید، حسین(ع) موجب تسلی خاطر مردم بود؛ اما هنگامی که حسین(ع) به شهادت رسید کسی از اصحاب کسا برای تسلی خاطر مردم باقی نمانده بود پس رفتن او مانند رفتن همه‌ی آن‌ها بود همان‌گونه که بقای او مانند بقای همه‌ی آن‌ها بود پس به این دلیل مصیبت اباعبدالله(ع) بزرگ‌ترین مصیبت ایام است.
عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْفَضْلِ الْهَاشِمِیِّ قَالَ قُلْتُ لِأَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ کَیْفَ صَارَ یَوْمُ عَاشُورَاءَ یَوْمَ مُصِیبَهٍ وَ غَمٍّ وَ حُزْنٍ وَ بُکَاءٍ دُونَ الْیَوْمِ الَّذِی قُبِضَ فِیهِ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ الْیَوْمِ الَّذِی مَاتَتْ فِیهِ فَاطِمَهُ وَ الْیَوْمِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع وَ الْیَوْمِ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ الْحَسَنُ بِالسَّمِّ فَقَالَ إِنَّ یَوْمَ الْحُسَیْنِ أَعْظَمُ مُصِیبَهً مِنْ جَمِیعِ سَائِرِ الْأَیَّامِ وَ ذَلِکَ أَنَّ أَصْحَابَ الْکِسَاءِ الَّذِینَ کَانُوا أَکْرَمَ الْخَلْقِ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ کَانُوا خَمْسَهً فَلَمَّا مَضَى عَنْهُمُ النَّبِیُّ ص بَقِیَ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ وَ فَاطِمَهُ وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ فَکَانَ فِیهِمْ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَتْ فَاطِمَهُ کَانَ فِی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ لِلنَّاسِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَى أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ ع کَانَ لِلنَّاسِ فِی الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا مَضَى الْحَسَنُ کَانَ لِلنَّاسِ فِی الْحُسَیْنِ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَلَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ لَمْ یَکُنْ بَقِیَ مِنْ أَصْحَابِ الْکِسَاءِ أَحَدٌ لِلنَّاسِ فِیهِ بَعْدَهُ عَزَاءٌ وَ سَلْوَهٌ فَکَانَ ذَهَابُهُ کَذَهَابِ جَمِیعِهِمْ کَمَا کَانَ بَقَاؤُهُ کَبَقَاءِ جَمِیعِهِمْ فَلِذَلِکَ صَارَ یَوْمُهُ أَعْظَمَ الْأَیَّامِ مُصِیبَهً الْحَدِیثَ
وسائل الشیعه ج : ۱۴ ص : ۵۰۴
