رباعی

از مسند پاک روشنی عزل است آب در دفتر شعر عاشقان هزل است آب تا از لب ماه تشنه لب تر نشده است لب تشنه ی یک جرعه اباالفضل است آب  شاعر: مریم حقیقت

  در باور مشک، آسمان را کشتند دستان علمدار زمان را کشتند وقتی که علی ِ دوم از اسب افتاد تک تک همه ی فرشتگان را کشتند   شاعر: مریم حقیقت

افتادی و آفتاب ها سرخ شدند جاری شدی و کتاب ها سرخ شدند از داغ گل محمدی، مادر آب آن شب همه گلاب ها سرخ شدند   شاعر: بیژن ارژن

آن شب که میان قدسیان همهمه بود زیر لبشان هزار و یک زمزمه بود آن را که به دوش، عرشیان می بردند تابوت بلند حضرت فاطمه بود  کاظم نظری بقا

هر هفته زیارت تو را می خوانم زیر عَلَم تو تا ابد می مانم بی بی زینب! داغ برادر سخت ست یک بار شهید داده ام می دانم آرش پور علیزاده

با سوز و گداز و شور و اخلاص بخوان با حنجره ی زخمی احساس بخوان صحن دل من عین حسینیه شده ای عشق بیا روضه ی عباس بخوان جلیل صفربیگی

یک مرتبه بین راه پایش لرزید مبهوت شد، از بغض صدایش لرزید زینب به چه خیره شد که این‌گونه زمین از ناله‌ی “وا محمدا”یش لرزید؟! سیدمحمدمهدی شفیعی

زان فاجعه، دیده اشک‌بار است هنوز دروازه‌ی کوفه سوگوار است هنوز از سوز لبان تشنه‌ی عاشورا دریای فرات شرمسار است هنوز حسین اسرافیلی

با جان و دل آورده اگر آورده است خورشید دو تا قرص قمر آورده است این دختر زهراست که حیدر شده است در معرکه شمشیر دو سر آورده است سیدحمیدرضا برقعی

هفتاد و دو ماه را تمام آوردند از وادی لاله تشنه کام آوردند خورشید غزل غزل شهادت می خواند وقتی سر عشق را به شام آوردند هاشم کرونی