وب سایت موسسه فرهنگی هنری فرهنگ عاشورا – دزفول عاشورا و امام حسین
نوشته های مرتبط
در حلقه ی محاصره ای که لحظه لحظه تنگ تر می شود و عطشی که نفس نفس توان سوزتر، کودکان و زنان گاه گاه بر تل ها و ارتفاعات فراز می آیند و به حسرت فرات را که زلال و لغزان و خروشان پیش می رود نظاره می کنند.
غبار برخاسته. شیهه در شیهه، قهقهه در قهقهه و برق نیزه ها که زیر خورشید نیم روز، کران تا کران میدان را پوشانده اند و شیون و گریه ی خیمه ها که حضور تسلّی بخش عباس و اکبر آرامشان می کند. نماز عصر تاسوعا تمام شده است. عمرسعد پس از نماز بر تلّی ایستاده و فریاد می زند: یا خیلَ الله ارکَبی وَ بالجَنّۀ اَبشِری. لشکریان خدا سوار شوید که به بهشت بشارتتان می دهم! شگفتا شعار پیامبر و یاران را در جنگ ها علیه فرزند پیامبر به کار می گیرد و ناگهان سیلاب لشکر به سمت خیمه ها حرکت می کنند. زینب شتابان پیش می رود. به برادرش حسین می رسد و می پرسد: برادر چه شده است؟ و حسین به تبسّمی می گوید: خواهرم آرام باش، دمی پیش رسول خدا را دیدم که می گفت: عزیزم حسین به سوی ما می آیی! طوفان شد. زمین لرزید، زینب بر زمین نشست و فریاد زد: وامحمداه، واحسیناه، واعلیّاه و… و دست در گردن برادر افکند. می بویید و می بوسید و جان را از رائحه ی حسینی سرشار می کرد.
ناگهان قامت رشید و نگاه غیور عباس پیش روی حسین شکفت. دیدار این سرو سبز رشادت، زینب را به آرامش رساند.
مولایم حسین! چه می توانم بکنم؟
– برادر برو و به دشمن بگو یک شب را امان بدهند. ما شیفتگان و عاشقان نمازیم. ما به زمزمه ی قرآن دل بسته ایم. دعا و استغفار، رسم لحظه های خلوت شبانه ی ماست.
و شب زمزمه و اشک و تلاوت و نماز آغاز شد. در خیمه ها نسیم مناجات می وزید و فرشتگان، شگفتی این شب عظیم را گوش سپرده بودند.
راستی ما شیفتگان عاشورا و حسین، ما دلدادگان فرهنگ حسینی این شب ها چه می کنیم. بیایید این شب ها به کربلای نماز و نیاز و تهجّد و عشق اقتدا کنیم که شرط با حسین بودن، شیوه ی یاران حسین داشتن است.
رسم یاران عاشورا و آیینه داران حسین فراموشمان مباد.
محمدرضا سنگری
