مدرسه حسینی

قال الحسین(ع): یابن العباس لا تتکلمنَّ بما لایعنیک فانّی أخاف علیک الوزر و لاتَتَکلَّمنَّ بما یعنیک حتّی تری له موضعاً، فربّ متکلّم قد تکلّمَ بحقِّ فعیب. و لاتمارینَّ حلیماً و لا سفیهاً، فانّ الحلیم یقلیک و السفیه یُردیک. و لا تقولنّ خلف أحدٍ اذا تواری عنک الّا مثل ما تحبّ أن یقول عنک إذا تواریْتَ عنه. و اعمل عمل عبد ...

اَیُّهَاالناسُ! مَن جادَ سادَ، و مَن بَخِلَ رَذُلَ، و إنَّ أجوَدَ النّاسِ مَن أعْطی مَن لا یَرْجوهُ…. ای مردم! هر کس ببخشد، سروری می‌یابد و هر که بخل بورزد، به پستی می‌گراید. بخشنده ترین مردم کسی است که به فردی ببخشد که امیدی به او ندارد. منبع: حکمت نامه امام حسین(ع)، جلد۲، ترجمه محمدى رى شهرى

قال الحسین(ع): من أحجم عن الرأی و عَییَتْ به الحیل کان الرّفق مفتاحه. امام حسین(ع) می‌فرماید: کسی که از فکر و نظر باز ماند و حیله‌ها و نقشه‌هایش به بن‌بست رسید، رفاقت و همراهی، کلید کارگشای اوست.

مردی از اباعبدالله(ع) پرسید: شریف‌ترین مردم و والاترین آنها کیست؟ فرمود: آنکه پیش از پند داده شدن، پند بگیرد و جلوتر از اینکه بیدارش کنند، بیدار شود.

عقل جز با پیروی از حق به کمال نمی‌رسد.

امام حسین(ع) از پدرش على(ع)نقل مى‌کند که: کَمْ مِنْ غافلٍ یَنْسِجُ ثَوْباً لیلبِسَهُ و اِنَّما هُوَ کَفَنُهُ و یبنى بیتا لیسکُنَهُ وَ انّما هُوَ موضِعٌ قَبْره؛ چه بسیار غفلت زده که پارچه‌اى مى‌بافد و کفنش مى‌شود و خانه‌اى براى سکونت مى‌سازد و قبرش مى‌گردد. منبع: حکمت نامه امام حسین(ع)، جلد۲، ص ۱۹۱ ترجمه محمدى رى شهرى،

جِهادُ الرّجُلِ نَفْسَهُ عَنْ مَعاصى الله وَ هُوَ مِنْ اعظم الجِهادِ خود را از گناهان نگاه داشتن از بزرگ‌ترین جهادهاست. منبع: حکمت نامه امام حسین(ع)، جلد۲ ترجمه محمدى رى شهرى،

مَنْ عَبَدَاللهَ حق عبادته آتاهُ اللهُ فوقَ امانّیه و کفایتِهِ هر کس خدا را آن‌گونه که حق اوست عبادت کند خداوند بیش از آرزوها و نیازش به او اعطا مى‌کند. منبع: حکمت نامه امام حسین(ع)، جلد۲ ترجمه محمدى رى شهرى،

از امام صادق(ع) سؤال شد: یابن رسول‌الله مگر همه اهل بیت(ع) کشتی نجات نیستند، چرا می‌گویند: «ان‌الحسین مصباح الهدی و سفینه النجاه» حسین(ع) چراغ هدایت و کشتی نجات است. امام صادق(ع) فرمودند: «کلنا سفن النجاه و لکن سفینه جدی الحسین أوسع وفی لجج البحار أسرع» همه ما اهل بیت کشتی‌های نجاتیم، ولی کشتی جدم حسین علیه السلام وسیع‌تر و در ...

مَنْ اَکَلَ اِحدی’ و عشرینَ زبیبهً حَمراءَ على الرّیق لَمْ یَجِدْ فى جَسَدِه شیئاً یَکْرَهُهُ هر کس صبح ناشتا بیست و یک کشمش سرخ بخورد هیچ ناخوشى‌اى در بدنش نمى‌یابد. ( در جاى دیگر گفته است: جز به بیماری مرگ، بیمار نمى‌شود). منبع: حکمت نامه امام حسین(ع)، جلد۲ ترجمه محمدى رى شهرى، ص ۱۹۳