شعر های عاشورایی

این زن که از برابر طوفان گذشته بود عمرش کنار حضرت باران گذشته بود صبرش امان حوصله ها را بریده بود وقتی که از حوالی میدان گذشته بود باران اشک بود و عطش شعله می کشید آب از سر تمام بیابان گذشته بود آتش، گرفته بود و سر از پا نمی شناخت از خیمه های بی سر و سامان گذشته ...

ملائک در حضورت در سپاسند به وقت یاد تو سرمست یاسند نه تنها در زمین در آسمان‌ها تو را باب‌الحوائج می‌شناسند جواد حیدری

تا چشم وا کرد این پسر، چشمانِ تر دید خوب امتحان پس داد اگر داغ پدر دید شهر از زبانِ این یتیمِ پاک و معصوم واژه به واژه آیه‌ای فوقِ بشر دید از بس که دل می‌بُرد از اطرافیان یک عمر از دستِ حسودان دردسر دید این بار سرّ من رأی مغلوب غم شد وقتی که مهمان را به کویش ...

در نام رقیه فاطمه پنهان است از این دو یکی جان و یکی جانان است در روی کبود این دو پیداست خدا آیینه بزرگ و کوچکش یکسان است سیدرضا مؤید

بانوی مهربان غزل زاده ی متین ای آفتاب بافته گیسوی نازنین! امشب به نام چشم تو آغاز می کنم شعری جدید با کلماتی که بعد از این تندیسی از شجاعت و عشق و لطافت است تصویری از نجابت دریا، ام البنین مثل غروب خلوت زهرا(س)، زلال و پاک بانوی آب و آیینه، یعنی غزل ترین گرُ می زند میان گلویم ...

  خبر رسیده به من ای فرشته‌های خدا سپرده‌اند علی اصغر مرا به شما سپرده‌اند که از شیر دایه‌های بهشت بنوشد و بشود مرهمش که «فیه شفاء» نمی‌کند گله‌ای تُنگِ من که برگشته است دوباره ماهیِ تشنه به خانه‌اش دریا ولی ملائکه! من مادرم! دلی دارم هنوز دل‌نگرانم برای آن لب‌ها هنوز دل نگرانم برای طفلی که مرا گذاشته با ...

غمی به وسعت عالم نشسته بر جانش تمام ناحیه خیس از دو چشم گریانش شبیه ابر بهاری هوای ناحیه را پر از ترنم غم کرده  اشک سوزانش سلام کرد به جدش … سلامی از سر صدق سلام آن که کند جان  فدای  جانانش سلام کرد بر آن گونه های خاک آلود بر آن  تنی که نمودند نیزه بارانش سلام کرد ...

باید آیینه را قسم بدهم صورتت را به من نشان بدهد دیدن روی ماه تو, تنها میتواند به من توان بدهد   رو گرفتی …خسوف شد …شبها آه ! از سوزِ مانده  بر لبها نفَسی زنده کن مرا  که فقط میتواند دَمِ تو ،جان بدهد   اَنتِ روحُ الحیاهِ…لَم یَرضا بعدَکِ جسمُنا عنِ الدنیا دونَنا، لا تُسافِری زهرا ! کاش ...

پیغام خلیل است به بت ها و تبرها؟ یا باز ابابیل برافراشته پرها؟ فریادِ که پیچیده در این کوی و گذرها؟ “از مکه خبر آمده، داغ است خبرها باید برسانند پدرها به پسرها” نفرین به کسانی که نمودند تبانی نفرین به شب ظلمت و شام ظلمانی نفرین به تعصّب به جهالت به ندانی “از مکه خبر آمده از رکن یمانی ...

شمشیر برهنه …آسمان …مرد …زمین تلفیق هزار بغض و یک درد ….زمین از کعبه به سمت کربلا جاری شد ما را به کجای قصه آورد ..زمین؟؟ حسنا محمدزاده