غزل

بــر اوج نیــــــزه‌هــا ببــــــر ای دل نــــظـــــاره را اشـکی بــــریـــز، ســرمـه‌ی چشــم ستــاره را ایــن شــعــر نیســت، ذکــر مصیبـت ســروده‌ام بـــا خـــون دل نـــوشـــتــه‌ام ایــن خــون‌نگاره را بغــضـــم دوبـــاره واشــــده یـــا صــاحــب‌الزمان امـــشـــب ببـــخـــش ایـــن فـــوران شـــراره را این شعر نیست که روضه‌ی مکشوف کربلاست دیگـــر گـــذاشـــتـــــم بـــه کنـــاری اشـــاره را پـــوشــانــده بــود مــرکــب خـورشیــد را شتک این حــرف روشـــن ...

تــو بــا تنهــایی‌ات از خــود فرا رفتــی به تنهایی ولــی در خــود فــرومــانـدیــم مـا جمع تماشایی تـو در انــدازه‌هــای نـــاگــزیــر مــا نــمی‌گـنـجـی تــو را هــم با تو می‌سنجیم در عـزم و شکیـبایی از اول، آخــر کـرب و بــلـایـــت را چـنـیــن دیـــدم: تو و هفت آسمان غربت، تو و یک دشت تنهایـی! نــوای گــریــه‌ی بــاران در ایـن شب‌های بی‌پایان بــه ســوگ ...

آن‌جــا کــه بـــا پـــــرواز دلـــداری نمی‌کــردنـد آیـیــنــه‌هـــای آســمــان کـــاری نمی‌کــردنــد آن‌جــا فـقـــط شــور تکـــاپو بود، در «مـــردان» «نامردها» جز سد شــدن کاری نمی‌کردنـــد! لــب‌تشــنــه‌گـان وعده‌دار از بی‌قــراری‌شـــان می‌ســوخـتنـــد و نــالــه و زاری نمی‌کــردنــد دیـــدم تـــو را «تنهـایی‌‌ات» را آه مــولــا جـان! ای کــاش چشـــمــانم مرا یــــاری نمی‌کـردند «شــن بــادها» گلدسته‌ی امـــدادخــواهی را جـــز بـــا خطـــوط زخم، معماری نمی‌کــردنــد *** بـــوی ...

رسید وقـت رسـیـدن به ضربه های کسـی شــکســت حنجره امّـا بـه زیـر پای کسـی آهـــای خـنـجـر کهــنــه! نمــی‌شـود نبـری نمی شود که بمیرد کسی به جای کسی کــمـی گـذشـت و هـجـوم دوبــاره‌ای آمــد ردا بــرای کســی شــد زره بـــرای کسـی به روی نیــزه نشستی و عرش مال تو شد بــه پــای نیــزه نشستـه غم صدای کسی فــرشــتـه‌ها همـه بــا هم ...

آقــــا ســلــام بــر تـــو و شــام غــریــب تو آقـــا ســلــام بــر دل غــربـــت نــصـیــب تو از راه دور بــــــا دل رنــــــجــــــــور آمـــــدی مـــرهـــم بـــه غـــیـر صــبـر ندارد طبیب تو باغ از صدای زمزمه، از عطر گل تهی است جــا مــانـــده در خـــرابـــه مگر عندلیب تو؟ تصــویـر کربلاست که همواره روشن است در چــشـــمـــه‌ی زلـــال نگـــاه نجــیــب تو رفــتـی و قــرن‌ها ...

پیــچیــده در این دشــت عــجــب بـــوی عــجـیبی بـــوی خــوشــی از نــافـــه‌ی آهـــوی نــجـــیبــی یــا قـــافــلــه‌ای ردشـــده بـــارش هــمـــه گلبرگ جــــامـــانـــده از آن قـــافـــلـــه عـــطر گل سیبی یک شمه شمیم خوش فردوس.. نه پس چیست؟ پـــس چــیــســت عــجـــب بـــوی خـداوند فریبـی کـــی لـــایــق بوی خوشی از کــوی بهشت است جــانـــــی کــــه از ایـــن عطــر نبرده است نصیبی ایـــن گــل گــل صد ...

بــه طـــاق آســمان امــشب گل اختر نمی‌تـابد بنـــات‌النـــعــش اکبـــر بــر ســر اصغر نمی‌تـابد بـــه شـــام کربلــا افتاده در دریای شب ماهـی کـــه هــرگــز آفتــابی این چنـین دیگر نمی‌تــابد بــه دنـبــال کـــدامــیـن پیــکر صد پاره می‌گـردد که از گودال خـون خورشید بی‌سر در نمی‌تابــد بــه پهنــای فــلک بعد از تو ای ماه بنی‌هاشــم چـــراغ مــهـــر دیــگــر تــا قیـــامـت برنمی‌تـابــد فـــرات مهــربانی، ...

هــنـوز مـی‌چکـد از چشـم آسمان، آتش زمین و هرچه در آن می‌کشد فغان، آتش صدای طـبـل عــزا، بـیـن کـوچه می‌پـیـچد و بـاز سـنـج و دهـل بسـتـه بر زبان، آتش صدای شیون شمشیر می‌رسد بر گوش مـیـان مـعـرکـه بـرپاست بـی‌گـمـان، آتش چه شعـلـه‌ها که به پاهـای کـودکان پیچید چه زخم‌ها که چنین می‌زند به جان، آتش به‌پاست خـطـبه‌‌ی آتـش مـیـان کـاخ ...

ایـــن اشــــک‌ها بـه پای شما آتشم زدند شکـــر خـــدا بـــرای شـــمــا آتشم زدند مـــن جبـــرئیـــل ســوختـه بالم، نگاه کن معـــراج چشـــم‌های شـــمــا آتشم زدند ســـر تا به پا خلیل گلستان نشین شدم هـــر جـــا که درعـــزای شـما آتشم زدند از آن طــــرف مــدینه و هیزم، از این طرف بــــا داغ کـــربلـــای شـــمــا آتشـم زدند بــــردنــــد روی نیـــزه دلــم را و ...

مـیـان هــمهمـــه تیــری پــریــد آهسته و از نـــگاه تـــری خــون چکیــد آهسته و آب دســت بـه دامــان مــاه صحرا شـد همین که مشک گــریبان دریــد آهسـته نـگاه مشــک گـریـزان به خیمه ها افتاد و آب زیـــر لــب آهــی کشــید آهســته غبار و شیهه‌ی اسبان کمان و تیغ دَغا نســیـم، زیــر علـم، می‌خزید آهسـته سـوار، خم شد و از اسب، بر ...