دوبیتی

چرا از یاد بردی نینوا را؟ نبوسیدی زمین کربلا را؟ چرا وقتی عطش بارید، باران! رها کردی دل گنجشک ها را؟ سید حبیب نظاری

به شام تیرگی فانوس عشقی کلام عشق در قاموس عشقی کجا لب تشنه ی آبی ابالفضل؟! تو دریا نه که اقیانوس عشقی  سیدحبیب حبیب پور

ندانم کار، دیگرگون چرا بود ز شرح و وصف ما بیرون، چرا بود گل سرخ ار ز بی‌آبی شود زرد رخ او در عطش، گلگون، چرا بود؟ مرحوم قیصر امین پور

دلی در خون نشسته دوست داری؟ بگو قلبی شکسته دوست داری؟ تورا ای عشق ! بی سر دوست دارم مرا با دست بسته دوست داری؟ سید حمیدرضا برقعی

پریده رنگی و زردی علی جان برای خود شدی مردی علی جان چنان از گریه خسته شد تن تو به نیزه خواب خوش کردی علی جان مصطفی کرمی

نگاه نازنینت کربلایی لبانت قاری «قالوا بلی» یی به خواهر گفتی از بالای نیزه: رسید ای وای هنگام جدایی! عبدالرحیم سعیدی راد

دوباره دسته دسته سوگواری محرم، جمعه ، باران، بیقراری خدا، تا بر نگشتی کاش می داد به ما یک عمه زینب بردباری سید حبیب نظاری

من و ماه پریشان قیامت شکستم در نیستان قیامت دل زینب چرا شد شرحه شرحه که زد آتش به دامان قیامت  سودابه امینی

کویری بود، سر تا پا عطش بود تمام حرف این صحرا عطش بود فراتی داشت چون دریا خروشان نصیب ما از این دریا، عطش بود سید مهدی حسینی

چه یک دست و مرتب بود باران دلی از غم لبالب بود باران رها، یکریز، با احساس، انگار دو قطره اشک زینب بود باران سید حبیب نظاری